Μανώλη που είχαμε πηδηχτει το βράδυ του μιλενιουμ να ξέρεις το παιδί μας έγραψε καλα και αν δεν ανέβουν οι βάσεις περνάει παμακ

"Πόσο ζηλεύω αυτούς που σε έχουν στην ζωή τους." Ίσως το καλύτερο κοπλιμέντο που μου έκαναν ποτέ.

-Μωρό μου θέλω να μιλήσουμε
-Πες μου,ακούω και σε γράφω

Και εκει που πας να χαρεις λιγο που βγηκαμε απο τα μνημονια, ερχεται η ΔΕΗ και κλαις με αναφιλητα στα γονατα

-Πώς μπορώ να καταλάβω αν το κουνούπι είναι του δυτικού Νείλου;
-Ξέρω 'γω ρε μαλάκα,ρώτα το αν του αρέσει το φαλάφελ.

πόσα δε θέλω να σε ξαναδώ είπαμε
αντί για θέλω να είσαι εδώ..

καλοσύνη...
μια λέξη εκατοντάδες θύματα....

τα όνειρα είναι σαν ένα άγριο άλογο
δεν δέχονται χαλινάρια..

Όλα είναι στιγμές......
κάποιες αγαπάμε..άλλες μας πονάνε..
μερικές τις ξαναζητάμε..
...στιγμές...

ότι γυαλίζει σου τραβάει την προσοχή!
ότι αξίζει όμως σου αγγίζει την ψυχή...

αν όσο μεγαλώνεις δεν ομορφαίνεις σαν άνθρωπος
κάτι κάνεις λάθος

στη ζωή σου θα κλάψεις πολύ
μέχρι να μάθεις τον εαυτό σου να γελάει..

Δεν γεννηθήκαμε για να σας αρέσουμε
αλλά για να ζήσουμε τη ζωή μας και να μας αρέσει

-Αν θέλεις να φύγεις φύγε....δε σε κρατάει κανείς με το ζόρι.
-Λύσε με
-ΟΧΙ

Βάζει η άλλη φώτο στο ινστα με βιβλίο και γράφει "βιβλιοφάγος αφού..."
Ψάχνω και εγώ τώρα τι φωτογραφία να βάλω για να γράψω "Αιδοιοφάγος αφού..."