Ο,τι ανασταίνεται πρέπει να είναι κυρίως η ελπίδα. Η ελπίδα ότι τα όνειρα μας χωράνε σε αυτό τον κόσμο και ότι μπορεί κάποια στιγμή να περισσεύει ο πόνος και η αδικία για κάθε άνθρωπο.
Εδώ στην παρέα είναι ένα φοβερό νηπιάκι και μας εξιστορεί τα βασανά του.. «ο Δημητράκηθ μου τράβηκθε τα μαλλιά μου μια μέρα και μια άλλη μαθ έφτυθε όλουθ»
Κάτσε μικρέ του λέω, βάλε καφέ να σου πω και τα δικά μου τώρα!
Πιστεύω αν ζητήσω άπερολ σπριτζ στο χωριό που είμαι εδώ στη Μεσσηνία, θα μου πουν Αη μαρή ζαβή, έπινες νερό από το λάστιχο στην αυλή και μου μαθες και τα κοκτέιλ